«Օրհնեցէք Տիրոջը երկնքիցը. օրհնեցէք նորան բարձունքումը»

«Եւ նոր երգ են երգում եւ ասում. Արժանի ես առնելու այդ գիրքը եւ դորա կնիքները բանալու»: Այստեղ երգվում է պատարագային հիմն, Հայտնությունը ներկայացվում է աստվածային պատարագով։ Եկեղեցու հայրերի գիտությամբ նոր երգը նորկտակարանային հիմնն է, որը փառաբանում է Տիրոջը։ 

Հին ուխտի ժամանակների համեմատ, որտեղ երգվում էին նույնիսկ օրենքները, Նոր ուխտում երգվում է Աստծո շնորհքը։ «Եւ մեր Աստուծոյ համար մեզ թագաւորներ եւ քահանաներ արիր, եւ երկրի վերայ թագաւորութիւն կանենք»։ Հայտնություն 5։10

Մենք բոլորս կարող ենք թագավոր ու քահանա լինել, բայց ո՛չ մարգարե։ Թագավորն, ընդհանրապես, ինչ-որ մարդկանց տիրակալն է։ Քրիստոնյա թագավորը ինքն իր տիրակալն է։ Իմ ձեռքերը ենթարկվում են ինձ, իմ ոտքերը տանում այնտեղ, ուր ուղղորդում են Աստծո օրենքները, այսինքն՝ ես եմ նրանց ուղղորդում, ոչ թե նրանք՝ ինձ, լեզուն իմ ինձ է ենթարկվում, նախ մտածում եմ, հետո խոսում, ոչ թե հակառակը… Եթե իմ ողջ մարմինը ենթարկվում է ինձ, ուրեմն ես թագավոր եմ, եթե ես հաղթել եմ զայրույթը, զսպել եմ ցանկություններս, փափագներս, իմ մեջ խեղդել եմ ատելությունը, ներել եմ ինձ վիրավորողներին, ինձ հարկադրում եմ կատարել պատվիրանները, ապա ես թագավոր եմ։ Երբ մենք դաստիարակում ենք երեխային, նրան ուսուցանում ենք ձեռք չմեկնել ուրիշի ունեցվածքին, լեզուն զերծ պահել անհարկի խոսակցություններից, աչքերը՝ ագահ հայցքներից… Սա է հենց թագավորությունը, երեխան մեծանում է թագավոր…

Հարկավոր է մշտապես գոհանալ ու օրհնել Աստծուն։

«Օրհնեցէք Տիրոջը երկնքիցը. օրհնեցէք նորան բարձունքումը։

Օրհնեցէք նորան, ով նորա ամեն հրեշտակներ. օրհնեցէք նորան, ով բոլոր զօրքեր։

Օրհնեցէք նորան, ով արեգակն եւ լուսին. օրհնեցէք նորան, ով ամեն լուսաւոր աստղեր։

Օրհնեցէք նորան, ով երկնից երկինք. եւ ջուրեր, որ երկնքի վերայ էք։

Թող Տիրոջ անունը օրհնեն. որովհետեւ նա հրամայեց եւ նորանք-ստեղծուեցան»։ Սաղմոս 148։1-5

Ոմանք իրենց զոհաբերում են մասնակիորեն, ոմանք իրենց ամբողջովին նվիրում են Աստծուն եւ զոհաբերվում անմնացորդ… Այսպես, թե այնպես զոհաբերության ճանապարհին են բոլոր քրիստոնյաները։ Ե՛վ ժամանակը, ե՛ւ հնարավորությունները, ե՛ւ միջոցները… Ամեն ինչ կարելի է զոհաբերել։ Անգամ մեկ բաժակ ջուրը, որ մատուցվում է հանուն աշակերտի, չի մոռացվելու, գնահատվելու է։ Ցանկացած զոհաբերության, օրհնության, գովաբանության ժամանակ մենք, յուրաքանչյուրս մեր չափով հոգեւորական ենք լինում։ Մարդ երբ աղոթում է, հոգեւորական է. երբ մայրն օրօրում է օրորոցը եւ աղոթում, երբ ռանչպարը հերկում է հողը եւ իր քրտինքին խառնում աղոթքն առ Աստված… Բոլոր քրիստոնյաներին է տրված լինել արքա եւ հոգեւորական։ Հոգեւորականությունը Աստծու հետ ազատ շփվելու հնարավորություն է։

Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ