Նրանք չեն էլ իմանալու, որ կրում են այդ կնիքը

«Եւ մի ուրիշ հրեշտակ տեսայ, որ դուրս էր գալիս արեւելքիցը, եւ Կենդանի Աստուծոյ կնիքն ունէր, եւ մեծ ձայնով աղաղակեց այն չորս հրեշտակներին, որոնց իշխանութիւն տրուեցաւ երկրին եւ ծովին վնասելու, Եւ ասում էր. Վնաս մի տաք ոչ երկրին, ոչ ծովին. եւ ոչ էլ ծառերին, մինչեւ որ մեր Աստուծոյ ծառաների վերայ կնիք դնենք նորանց ճակատներումը»։ Հայտնություն 7։2-3

Աստծո կնիքի դրոշմումն էականորեն տարբերվելու է չարի դրոշմից. այստեղ դրոշմվողը հնարավոր է եւ չզգա, չիմանա, որ դրոշմվել է… խոնարհությունը շատ հաճախ չգիտի, որ խոնարհ է, օծյալը չի հպարտանում իր օծությամբ… այստեղ այլ տրամաբանություն է աշխատում։ Աստծո ծառաներից ոչ մեկը չի աղաղակի, թե ես Աստծո ծառա եմ եւ օծյալ։ Այսինքն՝ նրանք հոգեւոր ընտրյալներ են, բայց ունեն համեստ, խոնարհ կարծիք իրենց մասին։

Հոգին իր համար արարում է ձեւ. այսինքն՝ մեր ներքին բարի կամ չար հոգեւոր վիճակն արտացոլվում է եւ մեր արտաքին կյանքի, արտաքին պահվածքի վրա։ Շատերին բառացիորեն ցնցել է սրբերի արտաքին տեսքը, նրանցից շատերի դեմքից պարզապես լույս էր ճառագում։ Ահա եւ կնիքի նշանը։

Մկրտության ժամանակ հոգեւորականը դրոշմներ է դնում մեր մարմնի տարբեր զգայարաններին՝ եւ օրհնում, եւ կնքում, եւ մկրտում… եւ քրիստոնյայի հիմնական խնդիրը պետք է լինի անքակտելի պահել այդ դրոշմները, հասկանալ դրանց իմաստները, այլ ոչ թե ճգնել հասկանալ սատանայի դրոշմների էությունն ու կառուցվածքը։ Մարդն ինքը միայն կարող է քանդել այդ մկրտության դրոշմները՝ աստվածուրացությամբ ու հայհոյությամբ։

Հրեշտակի կողմից դրվող դրոշմի, նշանի մասին է գրել դեռ Եզեկիել մարգարեն. «Եւ Տերը ասեց նորան. Անց կաց քաղաքի միջովը այսինքն Երուսաղէմի միջովը, եւ նշան դիր այն մարդկանց ճակատներին, որ հառաչում եւ ողբում են նորա միջումն արած բոլոր պղծութիւնների համար»։ Եզեկիել 9։4

Աշխարհիկ կնիքները տեսանելի են՝ անձնագրում, ճակատին, ձեռքին… Աստվածային կնիքն անտեսանելի է մարդկանց համար, այն կողմնակի ուշադրություն չի հրավիրելու, այն սուրբ դրոշմ է լինելու. ինչպես երբ ձեզ խաչակնքում են կամ ինքներդ եք խաչակնքվում, այդ խաչը դիմացինների համար անտեսանելի է, Աստված գիտի այդ մասին, դեւերը տեսնում են այն, դուք ու մարդիկ՝ ոչ։

Ուրեմն, վերջին օրերում ապրող մարդիկ հավասարազոր են լինելու հերոսների, ովքեր կրելու են Աստծո կնիքը։ Նրանք չեն էլ իմանալու, որ կրում են այդ կնիքը, բայց լինելու են անարյուն տառապյալներ, ինչպես Ղովտն էր Սոդոմ քաղաքում։

Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ