Լիտվան հունիսի 18-ի ժամը 24:00-ից սահմանափակել է Ռուսաստանի հիմնական տարածքից նրա էքսկլավ` Կալինինգրադի մարզ երկաթգծով ապրանքատեսակների որոշ անվանացանկի տարանցիկ փոխադրումները։ Այս ցուցակի մեջ մտնում են ամենեւին ոչ ռազմական, այլ զուտ խաղաղ նշանակության բեռներ, այդ թվում՝ մետաղներ, ցեմենտ, փայտանյութեր, շինարարական ապրանքներ եւ բարձրտեխնոլոգիական արտադրանք։ Դրանք կազմում են Ռուսաստանի եւ իր մարզի միջեւ ցամաքային փոխադրումների 40-50 տոկոսը։ Տեղեկացվում է, որ օգոստոսի 10-ից կարող է արգելվել նաեւ նավթամթերքների փոխադրումը։
Կալինինգրադի վարչակարգի ղեկավար Արտյոմ Ալիխանովը hայտարարել է, որ սա միջազգային օրենքների խախտում է։ Լիտվայի արտգործնախարարության պատասխանում նշվում է, որ Կալինինգրադի մարզպետը շտապել է Լիտվայի գործողությունները գնահատելու հարցում, միջոցառումները կատարվում են Եվրամիության պատժամիջոցների շրջանակում, որի անդամ է Լիտվան, վերջինս սպասում է այս կապակցությամբ Եվրահանձնաժողովի բացատրություններին։
Ինչն է այստեղ հետաքրքիր մեզ համար։ Կալինինգրադի մարզի եւ Ռուսաստանի միջեւ կապի իրադրությունը հար եւ նման է Ադրբեջանի եւ Նախիջեւանի հանգամանքին` երկուսի միջեւ ցամաքային հաղորդակցությունն էլ հնարավոր է իրականացնել միայն երրորդ պետության տարածքով։ Դրա ամենակարճ ճանապարհն անցնում է Սյունիքի մարզով։ Այսօր ընթանում են Հայաստանի տարածքով Ադրբեջանի եւ Նախիջեւանի ինքնավարության միջեւ հաղորդակցության հաստատման բանակցությունները։ Նախորդ շաբաթ Երեւանում Ռուսաստանի արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովը որպես Ադրբեջանի երկու հատվածների միջեւ Հայաստանի տարածքներով հաստատվելիք տրանսպորտային հաղորդակցությունների կապի կարգի տարբերակ նշեց «պարզեցված ռեժիմը», ինչը Ռուսաստանի եւ Լիտվայի միջեւ դեպի Կալինինգրադի մարզ տարանցիկ հաղորդակցությունների հաստատման 2003 թ. հուլիսի 1-ի համաձայնագրի անվանումն է։ Եթե մենք բանակցությունների արդյունքում կարողանանք առնվազն այնպիսի ընթացակարգի հասնել, ինչպես գործում է Ռուսաստանի եւ Լիտվայի միջեւ, որը մշակված եւ գործող ժամանակակից լավագույն տրամաբանական եւ օրինական նախադեպն է, ապա կստացվի, որ անհրաժեշտ դեպքում այս ճանապարհով հաղորդակցությունները կարող են սահմանափակվել ոչ միայն Հայաստանի, այլեւ, որոշակի համգամանքներում, Հայաստանի հետ համագործակցող միջազգային կազմակերպությունների, այդ թվում՝ ԵԱՏՄ եւ ՀԱՊԿ օրենքներով։
Նշենք միայն, որ թուրքական կողմի՝ ոչ միայն օրենքի, այլեւ նախադեպի (օրինակների) տրամաբանությունը, որ բերվում է ավելի դժվար հասկացողների համար, գործում է միայն միակողմանիորեն։ Հիշենք թեկուզ Արցախի եւ Հյուսիսային Կիպրոսի զուգահեռը, որտեղ, ըստ թուրքական տրամաբանության, Ղարաբաղը Ադրբեջան է, Իսկ Հյուսիսային Կիպրոսը Թուրքիա է։ Տրամաբանական հարցադրմանը` այդ ինչպե՞ս, ի պատասխան բերվող միակ փաստարկն այն է, որ իրենց շահերի տեսակետից այդպես է հարմար։
