Այնտեղ, որտեղ խորամանկը այլեւս չունի գործելու որեւէ հնարավորություն եւ իշխանություն, այնտեղ Հիսուսի փառաբանությունն է

«Եւ այն օրերումը մարդիկ մահը կխնդրեն եւ չեն գտնիլ նորան. եւ կցանկանան մեռնիլ, եւ մահը կփախչի նորանցից»։ Հայտնություն 9։6

Շատերին հետաքրքիր է, թե այս արհավիրքները, այս ցավերը, տանջանքները Աստծո թողտվությա՞մբ են լինում, սատանայի նախաձեռնությա՞մբ, թե՞ Տիրոջ կամքով…

Կա Աստծո երկու ընկալում՝ աստվածաշնչային եւ փիլիսոփայական-երեւակայական։ Աստվածաշնչում Աստված ե՛ւ բարկանում է, ե՛ւ պատժում է, ե՛ւ ներում։ Ո՞ր հրեշտակը խփեց Եգիպտոսի առաջնեկներին. իհարկե, Աստծո հրեշտակը, ով կատարել է Աստծո հանձնարարությունը։ Փաստացի Հայտնության գիրքը մեզ վերադարձնում է աստվածաշնչային Աստծո մոտ։ Մեզ է վերադարձնում դաժան իրողություններ, որոնց մասին մենք մոռացել էինք։ Օրինակ՝ համաշխարհային ջրհեղեղը, որը, անշուշտ, իրականություն դարձավ Աստծո կամքով։ Սոդոմն ու Գոմորը այրվեցին ո՞ւմ կամքով. իհարկե՝ Աստծո… Հայտնության գրքի աշխարհի վերջն ու նոր սկիզբն ո՞ւմ կամքով է. իհարկե՝ Աստծո։

Աստծո փիլիսոփայական, «իդեալականացված», երեւակայական կերպարը հաճախ մեր կյանքից դուրս է մղում իրական, կենդանի Աստծուն, հայտնության Աստծուն։

Ինչի՞ համար են մեզ տրվում ցավերը, հիվանդությունները, տանջանքները… Մի՞թե մարդն առանց դրանց չի կարող ապրել արդար, աստվածահաճո կյանքով։ Մինչջրհեղեղյան ժամանակներում մարդիկ ապրում էին առողջ, կուշտ, ամրակազմ էին, ապրում էին ութ-ինը հարյուր տարի… Սակայն նրանց անհոգի ապրելակերպն ու աստվածուրացությունն աստիճանաբար ձնագնդի նման այնքան մեծացան, որ Աստծո համար այլեւս դարձավ անհանդուրժելի։ Այժմ, ո՛վ բարօրությունից ավելի արդար ու աստվածապաշտ է դառնում, ստանում է բարօրություն, ով ո՛չ՝ ստանում է այն, ինչ Աստված է ուղարկում։

Հայտնության գիրքը մեզ համար տեղեկատվության, թեկուզեւ խորհրդավորություններով լի, բայց աղբյուր է, թե ինչ է մեզ սպասվում առաջիկայում։ Եվ, կրկնվելով, նշենք, որ Աստված, ազատություն տալով չարին՝ գործելու մարդկային մեղքերի աշխարհում, այնուամենայնիվ, նրան սահմանափակում է թե՛ ժամանակի մեջ, թե՛ տարածության, թե՛ մարդկությանը դիպչելու չափաբաժնում։ Մնացյալին մնացած ժամանակահատվածում հնարավորություն է տրվում զղջալու եւ ապաշխարելու։

Հիսուսի եւ խորամանկի  տիրույթների միջեւ կա հստակ սահմանազատում. չարին թույլատրված չէ գծված սահմանից այն կողմ անցնել։ Դրանից այն կողմ այլեւս նա իշխանություն չունի։ Այնտեղ, որտեղ խորամանկը այլեւս չունի գործելու որեւէ հնարավորություն եւ իշխանություն, այնտեղ Հիսուսի փառաբանությունն է։

Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ