«Եւ երբոր հինգերորդ կնիքը բացաւ, տեսայ սեղանի ներքեւ նորանց հոգիները որ մորթուած էին Աստուծոյ խօսքի համար եւ այն վկայութեան համար, որ ունէին, Որ մեծ ձայնով աղաղակում էին եւ ասում. Մինչեւ ե՞րբ, ով սուրբ Տէր եւ ճշմարիտ, չես դատում, եւ մեր արիւնի վրէժը չես առնում երկրի վերայ բնակողներից»։ Հայտնություն 6։9-10
Քրիստոսը՝ աշխարհի ու մարդկության փրկիչը, իր արյունը հեղել է յուրաքանչյուրի համար անհատապես, եւ նահատակները աղոթում են մեզ համար ու խնդրում Աստծուն, որ վերացնի չարությունն այն մարդկանցից, ովքեր կատարել են չարագործությունները։ Մարդիկ դարեր շարունակ ապրել են արյան վրեժի օրենքներով, եւ ամոթալի է համարվել սեփական անձի համար չլուծել վրեժը։ Արյան վրեժի ընկալումը շատ սուր ու հիվանդագին է եղել Կովկասում, Սիցիլիայում, ազնվականության մոտ…
Սուրբ գիրքը մեզ պարտավորեցնում է վրեժ չլուծել սեփական անձի համար։ Բարկության տեղ պետք է թողնել Աստծո համար։ Այստեղ երկու կարեւոր առանձնահատկություն կա. նախ՝ չի կարելի վրեժ լուծել, եւ երկրորդ՝ հատկապես՝ քո անձի համար։ Պատիժը պետք է տարբերվի վրեժխնդրությունից, ինչպես արեւը՝ լուսնից։ Պատիժը պետք է լինի պարզ, սառը, գիտակցված, իսկ վրեժխնդրությունը չունի սահմաններ, դա ահավոր, սարսափելի վիճակ է, դա արքայության կորուստ է։
Փաստորեն, Աստծո գահի ներքո, երբ նահատակները խնդրում են Աստծուց իրենց արյան վրեժի լուծումը, նրանք մոտեցնում են հայտնության օրը, աշխարհի վերջը, ինչից մենք երկրի վրա սարսափում ենք…
Ինչո՞ւ են նահատակները Տիրոջը խնդրում արյան վրեժի մասին. նախ՝ իրենք հավատքի համար նահատակված հոգիներ են, որ անձամբ իրենք վրեժ չեն կարող լուծել, իրենք այլ են, չեն կարողանում հանդուրժել, որ սրբերին սպանած անձինք քայլեն երկրի վրա անպատիժ։ Այս խնդիրը հուզել է բոլոր ժամանակների ե՛ւ մարգարեներին, ե՛ւ ընդհանրապես արդարներին. ինչո՞ւ է այնպես, որ չարագործներն ու մեղավորները ապրում են անհոգ ու առանց խնդիրների, իսկ արդարները շատ հաճախ օրվա հացի կարոտ են կամ օրվա հացը վաստակում են հանապազօրյա քրտինքով։ Բնականաբար, այս հարցը հանգիստ չի տալիս նաեւ սուրբ նահատակներին։ Չէ՞ որ նրանք չգիտեն Աստծո ծրագրերը. այդ ծրագրերը փակ են ու անքննելի։ Եվ ընդհանրապես, զոհաբերվածների հոգու ճիչը հայտնության սահմանագծերից է. նրանք Աստծուց խնդրում են այն, ինչ զգում են, սակայն դա դեռ չի նշանակում, թե Աստված կատարում է նրանց ցանկությունները. միայն Ինքը գիտի ժամանակը. ե՞րբ, ի՞նչ եւ ինչքա՞ն. «Եւ նորանց իւրաքանչիւրին սպիտակ հանդերձներ տրուեցան, եւ ասուեցաւ նորանց, որ տակաւին մի քիչ ժամանակ հանգիստ առնեն, մինչեւ որ նորանց ծառայակիցները եւ նորանց եղբայրներն էլ կատարուին, որ նորանց պէս սպանուելու են»։ Հայտնություն 6։11
Մի՞թե կա թվաքանակ, որ պետք է լրացվի։ Անշուշտ։ Արդեն նշել ենք, որ թվերի բացակայությունը քաոս է, եւ թե ինչ մեծ նշանակություն ունեն թվերն ընդհանրապես Աստվածաշնչում։ Չի կարող լինել քաոս Աստծո թագավորությունում։ Իսկ Հայտնության գիրքը, կարելի է ասել, մաթեմատիկական գիրք է։ Նրանք լրացնում են այն արդարների թիվը, սկսած Աբելից, ով սպանվեց իր եղբայր Կայենի կողմից, մինչեւ վերջին ժամանակները, որպեսզի իրենց վաստակած պարգեւն ստանան միաժամանակ։
Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ
