21-րդ դարի պատերազմներում, հակամարտություններում միջազգային տարբեր դերակատարների կողմից զգալիորեն կիրառվում է հակաահաբեկչական պայքարը՝ սեփական շահերն իրացնելու եւ տարբեր ռազմաքաղաքական ու ռազմատնտեսական խնդիրներ լուծելու համար:
Հակաահաբեկչական պայքարի վառ օրինակներից է 2001 թ. հոկտեմբերին սկսված ամերիկյան ռազմագործողությունն Աֆղանստանում, որի դրդապատճառը նույն թվականի սեպտեմբերի 11-ին ԱՄՆ տարածքում իրականացված ահաբեկչություններն էին, որոնց պատասխանատուն ,Ալ-Քաիդաե ահաբեկչական-ծայրահեղական խմբավորումն էր, որը սերտ կապեր ուներ թալիբների հետ: Այդ ժամանակ ԱՄՆ նախագահ Ջ. Բուշ կրտսերը որոշում կայացրեց պատժել այդ ահաբեկչության պատասխանատուներին եւ լիազորեց ամերիկյան ռազմաօդային ուժերի միջոցով Աֆղանստանում մի շարք թիրախների ռմբակոծումը եւ հետագայում արդեն ռազմական ներկայությունն Աֆղանստանում: Այս գործողությունը փաստացի առաջին լայնամասշտաբ հակաահաբեկչական օպերացիան էր, որը, իր հերթին, խթան դարձավ հետագայում այլ դերակատարների կողմից նմանատիպ գործողություններ իրականացնելու համար:
Հակաահաբեկչական պայքարը նոր դրսեւորումներ ստացավ հատկապես ,Արաբական գարնանե շրջանակներում ամբողջ Մերձավոր Արեւելքում, մասնավորապես՝ Սիրիայում եւ Իրաքում ստեղծված իրադրության հետեւանքով: 2013-14 թթ. բավական հզորացել էր ,Իսլամական պետությունե ահաբեկչական խմբավորումը՝ գրավելով հսկայական տարածքներ ինչպես Իրաքում, այնպես էլ Սիրիայում: Ավելին, այդ ժամանակահատվածում ,Իսլամական պետությանե զինյալներն ահաբեկչություններ են իրականացրել եվրոպական մի շարք երկրներում: Այդ իսկ պատճառով ԱՄՆ գլխավորությամբ ստեղծվեց միջազգային կոալիցիա՝ ընդդեմ այդ ահաբեկչական խմբավորման: Մյուս կողմից սիրիական բանակը Ռուսաստանի Դաշնության աջակցությամբ նույնպես պայքարում էր ահաբեկիչների դեմ՝ ազատագրելով վերջիններիս գրաված տարածքները:
Հակաահաբեկչական պայքարի վերոնշյալ նախադեպերը հիմք են մի շարք դերակատարների համար զավթելու այլ պետությունների տարածքներ՝ քողարկելով միջազգային իրավունքի կոպտագույն խախտումներն ահաբեկչական վտանգը չեզոքացնելու պատրվակով: Այսպիսի դերակատարներից է Թուրքիան, որը վերջին մի քանի տարվա ընթացքում իրականացրել է մի քանի ռազմագործողություններ Սիրիայի եւ Իրաքի տարածքում՝ ընդդեմ քրդական խմբավորումների: Դրանցից ամենահայտնին 2016 թ. օգոստոսին սկսված ,Եփրատի վահանե օպերացիան էր: Թուրքիայի նախագահ Ռ. Էրդողանը հայտարարել էր, որ ռազմագործողությունն ուղղված է ,Իսլամական պետությանե եւ Սիրիայի քրդերի դեմ: Մեկ այլ նմանատիպ օրինակ է ,Ձիթենու ճյուղե ռազմագործողությունը, որի հետեւանքով թուրքական զինված ուժերը մինչեւ 30 կմ խորությամբ մտան Սիրիայի միջազգայնորեն ճանաչված տարածք եւ առայսօր այնտեղ պահպանում են ռազմական ներկայություն:
Հակաահաբեկչական պայքարի գործիքակազմը կիրառվում է նաեւ Ադրբեջանի կողմից, որի ականատեսը եղանք սույն թվականի օգոստոսին Արցախի Բերձորում ՊԲ ստորաբաժանումների դեմ իրականացված ռազմական ագրեսիայի միջոցով: Ադրբեջանական կողմն այդ գործողությունը որակեց իբրեւ հակաահաբեկչական՝ դրանով իսկ լուծելով իր համար ռազմավարական նշանակության խնդիր:
Հարկ է նշել, որ հայկական կողմը, ի տարբերություն ադրբեջանականի, կարող է կիրառել հակաահաբեկչական պայքարի բաղադրիչն իր անվտանգային միջավայրը բարելավելու համար, մասնավորապես՝ հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ 44-օրյա պատերազմում թուրք-ադրբեջանական տանդեմը Մերձավոր Արեւելքից բերել էր մի քանի հազար ահաբեկիչների հայկական ԶՈՒ-երի դեմ կռվելու համար: Այս համատեքստում հայկական կողմի դիվանագիտության ճկուն եւ քրտնաջան աշխատանքի արդյունքում հնարավոր է ՀՀ տարածքում ստեղծել ահաբեկչության դեմ պայքարի կենտրոն, որտեղ հնարավոր կլինի ներգրավել ինչպես տարածաշրջանային, այնպես էլ միջազգային դերակատարների՝ համադրելով բոլոր կողմերի համընկնող շահերը:
