«Եւ հրեշտակն այն խնկանոցն առաւ եւ լցրեց սեղանի կրակիցը, եւ գցեց երկրի վերայ, եւ ձայներ եւ որոտմունքներ եւ փայլատակներ եւ շարժ եղաւ»։ Հայտնություն 8։5
Սա վերջին նախազգուշացումն է. այնուհետեւ յուրաքանչյուր փողի հնչելուց հետո երկրի վրա կթափվի Աստծո պատիժը։ Այստեղ մենք տեսնում ենք խնկանոց՝ բոլոր սրբերի աղոթքներով լեցուն. «Եւ մի ուրիշ հրեշտակ եկաւ կանգնեց սեղանի առաջին, եւ ոսկի խնկանոց ունէր. եւ շատ խունկ տրուեցաւ նորան, որ բոլոր սուրբերի աղօթքների հետ մատուցանէ այն ոսկի սեղանի վերայ, որ աթոռի առաջին էր։ Եւ վեր ելաւ խնկերի ծուխը սուրբերի աղօթքների հետ հրեշտակի ձեռքիցն Աստուծոյ առաջին»։ Հայտնություն 8։3-4
Այս խնկանոցի խունկը բոլոր սրբերի աղոթքներն են. սրբերը պիտի դատաստանի օրը աղաչեն Աստծուն, որ ներողամիտ լինի պատժվողների նկատմամբ եւ կրճատի տանջանքների ժամանակը։ Մեղավորները դժոխքում խարազանվելու են Աստծո շնորհի խարազանով. այն, ինչ պետք է մարդուն ջերմացներ, այդ ջերմությունից մարդ կարող է եւ տանջվել, պատժվել։ Այն, ինչ երկնքում այրվում է Աստծո փառքի համար, երկրի վրա այդ կրակը կարող է յուրաքանչյուրին փորձել, փորձարկել յուրաքանչյուրի շինությունը։ Կրակը լավագույնս կփորձարկի. ում շինությունն ամուր է, ոսկուց ու արծաթից է, նա կդիմանա, ում շինությունը հարդից ու ծղոտից է, կայրվի։
Աղոթքը խաղաղության, հանդարտության, ներդաշնակության հանգեցնող ցանկությունների ուղերձ է։ Աղոթքը, անշուշտ, խաղաղություն է բերում աղոթողի հոգուն։ Բայց միեւնույն ժամանակ բոլորը չեն, որ աղոթքի ցանկություն ունեն, եւ նրանք ընդդիմանում են աղոթքի հանդարտությանը։ Երբեւէ տեսե՞լ եք, թե ինչպես է քահանան մաքուր ու ջերմեռանդ աղոթքով մաքրում չարից բռնված մարդուն. տեսե՞լ եք, թե ինչ արձագանք է տալիս նրա ներսի չարը… Բոլորին չէ, որ հարկավոր է աղոթքը…
Այն, ինչ երկնքում խունկ ու աղոթք էր, այս աստվածուրաց երկրի վրա վեր է ածվում կրակ ու պատիժի, չարագործվող մոլորակը պատժվում է աղոթքով… Կարծես թե այսօր շատ ավելի շատ են բնության արհավիրքներն ու աղետները։ Իհարկե, շատ են, բայց այդ առատության մի մասը պետք է վերագրել մեր տեղեկացվածության բարձր աստիճանին. մի երկու հարյուր տարի առաջ մենք չէինք իմանում, թե ի՞նչ է կատարվում Աֆրիկայի հարավում կամ Ամերիկայի հյուսիսում… Ժամանակաշրջանի յուրահատկությունն այն է, որ մենք իմանում ենք շատ ու շատ բաներ, որ մեզ չի վերաբերում, եւ չենք իմանում կամ չենք ցանկանում իմանալ բաներ, որոնք վերաբերում են անմիջականորեն մեզ։ Մենք այնքան անհարմարություններ ենք պատճառել Երկիր մոլորակին, որ այն արդեն դժվարությամբ է հանդուրժում մարդուն:
Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ
